Wat begon met een vergeten klikotegel, is inmiddels uitgegroeid tot een heuse masterclass in ambtelijk nietsdoen. De gemeente toont wel aan dat stilstaan ook vooruitgang kan zijn. Als je maar lang genoeg wacht, schuift de tijd vanzelf door.

Het is nu ruim een jaar geleden dat een eenvoudige opstelplaatstegel voor de kliko’s werd aangevraagd. En wat heeft de gemeente sindsdien gedaan? Juist: helemaal niets. Dat is op zichzelf al een indrukwekkende prestatie. Je zou bijna zeggen dat ze er een prijs voor verdienen: de gouden tegel van traagheid. Maar ja, dat levert waarschijnlijk ook weer een tegeldrama op.

Enkele reacties die ik heb ontvangen: "Vorig jaar zou door heel Barendrecht aanbiedplekken gerealiseerd worden, dit is in verband met prioriteiten van andere projecten er niet van gekomen.”

Met andere woorden: er was iets belangrijkers te doen dan een tegel leggen. En dat een jaar lang.

Maar het wordt nog mooier: “Over 2 weken start het project om in heel Barendrecht aanbiedplekken toe te wijzen. Het zal wijk voor wijk bekeken worden en de volgorde is nog niet bekend.”

Dat betekent dus: misschien, ooit, in een verre toekomst kan het gebeuren. Of niet. Want, zo schrijft men er voorzichtig bij: “De manager uitvoering kijkt of het mogelijk is om met uw wijk te beginnen, maar we kunnen dit helaas niet bevestigen.”

Een tegel leggen wordt hier dus aangepakt alsof het gaat om de bouw van een deltawerken 2.0-project. Vol planningsoverleggen, wijkvolgordes, managers die kijken of het mogelijk is, en een doorlooptijd tot sint-juttemis. Tja...

Inmiddels heb ik wel begrepen dat 'geduld’ in gemeentetaal gewoon betekent: wen er maar aan dat er niks gebeurt. Misschien is dat stiekem wel de bedoeling. Geen tegel, geen probleem. Geen oplossing, geen verantwoording. Blijkbaar is dat een ijzersterke strategie, die ons leert dat de ultieme gemeentelijke efficiëntie niet schuilt in actie, maar in het verheffen van stilstand tot beleid.