Toen ik als jongen in Afghanistan onder het zwakke licht van een olielamp zat te studeren, kon ik me nauwelijks voorstellen dat ik ooit aan een buitenlandse universiteit een proefschrift zou schrijven. En toch, vele jaren later, zat ik in Turkije, Portugal, Letland, Italië en Nederland met dezelfde droom maar nu tussen stapels wetenschappelijke artikelen en eindeloze koppen koffie.
Mijn reis van Kabul naar Barendrecht was niet alleen geografisch, maar ook mentaal: een pad vol onzekerheid, hoop en geloof in de kracht van kennis.
Hard werken en doorzetten loont, ook als je ver van huis bent. In oktober 2025 verdedigde ik mijn PhD in milieutechniek aan de Konya Technische Universiteit in Turkije. Het was een bijzonder moment: mijn vrouw en twee kinderen zaten trots in de zaal. Voor het eerst waren mijn dierbaren bij een diploma-uitreiking aanwezig.

Toen ik in de Konya Technische Universiteit van Turkije mijn proefschrift afrondde, dacht ik terug aan mijn jeugd in Afghanistan een plek waar studeren soms een luxe was.
Mijn academische reis begon in 2011 in Turkije, en via Erasmusprogramma’s vervolgde ik mijn onderzoek aan verschillende Europese universiteiten. Mijn droom was duidelijk: bijdragen aan een wereld waarin water duurzaam wordt beheerd, zodat armoede kan worden bestreden. Want wie water goed beheert, bouwt aan toekomst en voedselzekerheid.

Toen de coronapandemie uitbrak, keerde ik terug naar Afghanistan. Ik werkte daar als technisch adviseur voor het Ministerie van Energie en Water en als landencoördinator voor het regionale energieproject CASA-1000. Maar na de machtsovername door de Taliban veranderde alles. Ik moest mijn studie opnieuw stopzetten.

Veilige haven
Nederland bood mij en mijn gezin een veilige haven. Terwijl ik hier mijn inburgeringstraject volgde, pakte ik stap voor stap mijn PhD weer op. Tussen het werk, gezinsleven en een nieuw land door bleef ik studeren soms tot laat in de nacht. Soms voelde het alsof ik tegen een berg van papierwerk en twijfel opklom, maar stap voor stap werd die berg een uitzichtpunt. Uiteindelijk lukte het: ik behaalde mijn doctorstitel.
Naast mijn studie sloot ik me aan bij de Afghan and Iranian Water Scholars, een netwerk verbonden aan het IHE Delft Institute for Water Education. Onlangs nam ik deel aan een workshop over waterdiplomatie van IHE Delft in Istanbul en werd ik uitgenodigd door het Stockholm International Water Institute voor de regionale dialoog “Central Asia: Confluence Beyond Borders – Dialogue for Cooperation in a Changing Climate”, die van 16 tot en met 18 november in Praag plaatsvindt. Daar zal ik mij met volle overtuiging blijven inzetten voor armoedebestrijding. Nieuwe deuren gaan open, en dat geeft hoop.

Iedere droom begint klein soms met één boek, één kans of één persoon die in je gelooft. Mijn boodschap aan jongeren in Barendrecht en daarbuiten is eenvoudig: geef nooit op. Waar je ook vandaan komt, wat je omstandigheden ook zijn met doorzettingsvermogen en geloof in jezelf kun je alles bereiken.

Over de auteur:
Abobakar Himat is gepromoveerd in milieutechniek en woont in Barendrecht. Hij wil jongeren inspireren om hun dromen waar te maken.