Het blijft een fascinerend fenomeen: de gemeente Barendrecht die denkt dat ze iets van participatie begrijpt. Afgelopen 28 januari was het weer raak tijdens de zoveelste – inmiddels de twaalfde! – bijeenkomst over de Oude Dorpskern. Want als je iets maar vaak genoeg bespreekt zonder echt iets te doen, dan lossen problemen zichzelf vast op. Toch?

De gemeente had zelfs een heuse participatieavond georganiseerd. Dat klinkt indrukwekkend, tot je ontdekt dat een belangrijke groep – de horeca-exploitanten – niet eens was uitgenodigd. Een kleine administratieve misser? Nee hoor, gewoon structurele incompetentie. En dan was er nog het andere pijnlijke detail: alle eerdere input van bewoners was vakkundig in de vergetelheid verdwenen. Participatie in Barendrecht betekent blijkbaar praten tegen een muur die af en toe knikt maar nooit echt luistert.

Het hoofdonderwerp van de avond? Het riool. En daar sloot de avond thematisch gezien prima bij aan, want het stonk aan alle kanten. Wat bleek? De gemeente weet niet waar twee derde (!) van de ondergrondse kabels en leidingen liggen. Ook alarmerend: de grond is vervuild met lood. En dan de hamvraag: wat gaat de gemeente daaraan doen? Nou, geen idee. Er is “serieus geld” beschikbaar, maar hoeveel precies en wanneer dat wordt ingezet? Ach, details zijn ook maar lastig.

Wethouder Vermaat wist er nog iets moois van te maken: dit is het ingewikkeldste project dat hij ooit heeft gedaan. Tja, als je na twaalf bijeenkomsten nog steeds geen plan hebt, dan wordt alles ingewikkeld. En over dat “serieuze geld” gesproken: afgelopen zomer werd er even €742.800,- bestemd voor de Oude Dorpskern weggeboekt naar een ander project, terwijl bewoners al jaren smachten naar een oplossing voor hun straat. Prioriteiten, weet je wel.

En, heeft de gemeente iets geleerd van deze avond? Natuurlijk niet. De organisatie was een rommeltje, er waren geen concrete antwoorden en de hele avond werd geleid door ingehuurde krachten. Die mensen zullen vast kundig zijn, maar zodra hun contract afloopt, verdwijnt hun kennis weer als sneeuw voor de zon. Ondertussen blijft de Oude Dorpskern wachten. En wachten. En wachten.

Zo werd deze participatieavond wederom een rituele dans van beloftes zonder inhoud. Oude wijn in nieuwe zakken, maar zonder het feestje. De bewoners blijven achter met lood in de grond, een mysterieus riool en een gemeente die vooral heel goed is in tijdrekken. Een gemiste kans? Nee, een patroon.