Zeg maar ja bij mij (14)

16 April 2020, 14:20 uur
Columns
mainImage

De coronacrisis, we moeten nog even volhouden…

Ten tijde van mijn laatste column werden we net geconfronteerd met het coronavirus. De eerste huwelijken werden uitgesteld. Vele bruiden zagen hun mooiste dag in rook opgaan. Nu zijn we een aantal weken verder en kan ik u vertellen dat het nóg steeds roeien is met de riemen die we hebben. Het wordt er natuurlijk niet makkelijker op als verschillende gemeentes verschillende richtlijnen hanteren. Mogen er bij de ene gemeente maximaal 15 personen aanwezig zijn, dit is inclusief bruidspaar, fotograaf, bode en trouwambtenaar; de andere gemeente zegt dat 30 personen het maximale aantal is.

De afgelopen weken heb ik een aantal huwelijken ‘in coronatijd’ mogen sluiten. Uit mijn omgeving krijg ik regelmatig de vraag: ‘’waarom wil iemand in hemelsnaam in deze periode trouwen?’’ Daar zijn heel veel redenen voor, kan ik u zeggen: Een zwangere bruid die onmogelijk in augustus nog in haar jurk past. Of een bruidegom met een ziekte die er waarschijnlijk voor zorgt dat hij later in het jaar niet meer lopend de trouwzaal binnen kan komen, een jong stel wiens huis helemaal in orde is. Ze willen graag samenwonen maar dan wel getrouwd. Maar ook een stel wat gewoon zegt: dit is onze datum, dan maar heel sober. Dan staat in ieder geval die belangrijke datum op de akte. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Redenen genoeg om je trouwdag niet uit te stellen.

Trouwen is een recht. De gemeente moet ten alle tijden de mogelijkheid bieden. Dat is de wet, alleen mag de gemeente wel de richtlijnen bepalen. Als een gemeente zegt: jullie mogen trouwen maar dan alleen het bruidspaar met twee getuigen aan de balie, dan voldoen ze aan hun plicht en wordt er gewoon getrouwd. Gelukkig heb ik de afgelopen weken gemerkt dat de verschillende gemeentes echt meedenkend zijn. Ze proberen een pasklare oplossing te bedenken. Dat valt lang niet altijd mee want het trouwseizoen is volop in gang, zeker de vrijdagen en de zaterdagen.

Laat ik u nu eens meenemen naar een willekeurig gemeentehuis waar ik als Babs (buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand) werk. Ik ben op tijd, kan ik nog even een bekertje (geen kopje) koffie drinken. In de hal staan dranghekken. Niet dat het er druk is, er wordt alleen gewerkt op afspraak, maar zo wordt de route aangegeven. Bij binnenkomst handen ontsmetten en dan staat u als gast in de hal. Beveiligers zien er op toe dat iedereen minstens 1,5 meter uit elkaar blijft.

In de trouwzaal wordt door de bode de indeling in orde gemaakt. Van het bruidspaar heeft hij te horen gekregen hoeveel mensen er verwacht worden, dus hij plaatst briefjes op de plaatsen. Ouders van de bruid, twee personen links, ouders van de bruidegom twee personen rechts. Het echtpaar is nog een stel dus die mogen naast elkaar zitten. Dan een lege rij en vervolgens links een getuige en aan de andere kant van de zaal rechts ook een getuige. De afstand tussen het bruidspaar en de trouwambtenaar is ruim 2 meter. Ik wordt geacht niet naar ze toe te lopen. Dat is even wennen. We kunnen gaan trouwen. De bode neemt zijn plaats in, omgeven door wanden van plexiglas. Het bruidspaar komt binnen, neemt plaats en ik mag beginnen. Na het ‘ja’-woord en natuurlijk de kus (die mag nog gewoon) moet de akte worden getekend. Het bruidspaar krijgt deze als eerste. De pen zit nog in het cellofaan. Ze mogen hem zelf openmaken en gebruiken, daarna krijgen ze deze pen mee. Voor de getuigen staat er links een tafeltje. Hierop een doosje zwart schrijvende pennen. Eén getuige mag naar voren komen, pen pakken, tekenen en de pen op de bank leggen, die wordt later door de bode ontsmet. De volgende getuige komt naar voren en mag tekenen met dus een andere pen.  Als deze getuige weer weg is kan ik de akte map pakken. Tot slot teken ik, vanzelfsprekend met mijn eigen pen. Als het trouwboekje door mij getekend is ben ik gewend dat aan de bruidegom te geven. Nu leg ik het neer zodat ze bij het verlaten van de zaal het zelf kunnen pakken. Hoewel de bode en beveiligers handschoenen dragen heb ik dat tot nu toe nog niet gedaan. Goed, ze zijn getrouwd, er kunnen foto’s gemaakt worden. Weer op gepaste afstand, de fotograaf maakt gebruik van een telelens. Van een afstand feliciteer ik het stel, u weet wel even een hartje maken met je handen. Vervolgens zwaai ik ze uit. Ze zijn getrouwd. Op deze wijze zag ik dus de afgelopen week verschillende stellen.

Geloof me, als het altijd zo zou gaan dan was de lol er snel af. Inmiddels zijn er veel die hun bruiloft verplaatst hebben naar het najaar of zelfs naar volgend jaar.

Ook de NOS kreeg lucht van onze manier van werken en belde of ze mochten meekijken. Toevallig bij een thuishuwelijk, gewoon in de achtertuin met alleen de getuigen. Was leuk om te doen en de verslaggever had er best een leuk positief stukje van gemaakt. Ik heb nooit gedacht dat zoveel mensen naar het 8 uur-journaal kijken… gelukkig allemaal leuke positieve reacties. En voor het bruidspaar een mooi document, kijken ze over 12 ½ jaar met plezier op terug. Want dat is een feit, als je in deze tijd toch trouwt dan heb je de kinderen later veel te vertellen.

We houden nog even vol. Blijven de richtlijnen volgen en hopen op betere tijden. Hoewel ik eerlijkheidshalve wel moet bekennen dat de stellen die hun feestje hebben verplaatst naar begin juni dat ik die wel dapper vindt. Ik kan me niet voorstellen dat we over enkele weken alweer grote feesten kunnen houden van 100 gasten of meer. De tijd zal het leren.

Ik wens iedereen gezondheid en liefde toe en ik ben er gewoon als getrouwd mag of moet worden, onder welke omstandigheden dan ook.

René Toonen (1962) is trouwambtenaar en voorzitter van het 4 mei-comité in Barendrecht. Regelmatig schrijft hij in zijn columns over wat hem opvalt in en buiten Barendrecht.