Beloofd is beloofd. Ik zou u vanaf vandaag laten delen in, zoals hierboven al staat, de meest opmerkelijke, ontroerende en bijzondere verhalen uit de trouwzaal. Voor alle eerlijkheid moet ik u wel zeggen dat de locatie en de namen in dit verhaal veranderd zijn. Het verhaal is waar gebeurd maar ik moet nu eenmaal 'mijn' bruidsparen beschermen.

Ik neem u mee naar een zomerdag in 2017. Ik ga op huisbezoek en word welkom geheten door een alle charmantste dame. Na het schudden van de hand gaat zij mij voor naar de woonkamer en daar zit haar toekomstige man. Deze man is ongeveer 1.60 meter groot en aan zijn postuur te zien een graag geziene gast op de sportschool. Dat laatste wordt nog even bevestigd als hij opstaat en mij een hand geeft.
Een stevige handdruk.

Er komt koffie op tafel. Via de beroemde koetjes en kalfjes komt het gesprek op het toekomstig huwelijk. De aanstaande bruid gaat er eens goed voor zitten om alles heel romantisch vertellen. Onze bruidegom is er één van geen gezeur, we gaan gewoon trouwen. Meer niet. Lekker stoer toch? Nu is het mijn taak om de beide lieden tevreden te stellen en ik zoek dan ook naar raakvlakken. Waar zijn ze het samen over eens wat betreft de ceremonie. Dat lukt. Het moet een mooie ceremonie worden waar ook de familie, voor allebei heel belangrijk, bij betrokken wordt.

Ik zal op mijn beurt aan het begin de dankbaarheid namens het bruidspaar uitspreken naar alle vier de ouders. We zetten de broers en zussen in het zonnetje door te vertellen waarom juist zij mogen getuigen. Kortom, iedereen tevreden.

De bruidegom laat wel weten dat hij verder niet teveel poespas wil. Er zijn ook vrienden van zijn sportschool en die kennen hem als een nuchtere man. Dus allemaal niet té sentimenteel. Dat kan ik hem beloven. Hij vertrouwde me nog wel even toe dat dit hele trouwen eigenlijk ''een meisjes-dingetje'' is, maar hij geeft zijn vriendin graag haar zin. Het hoeft van hem allemaal niet zo nodig, het gaat immers al jaren goed zonder getrouwd te zijn. Na een uurtje of twee nemen we afscheid van elkaar. We zien elkaar volgende maand in de trouwzaal.

Vanzelfsprekend leg ik al mijn ziel en zaligheid in een mooie toespraak. Alle lieve opmerkingen naar ouders, broers, zussen: het zit er allemaal in. Lieve woorden over het bruidspaar die zo goed bij elkaar passen. Kortom een goed verhaal, al zeg ik het zelf. Ik denk dat ze allebei heel tevreden zijn.

De tijd vliegt en weldra is de grote dag. Samen met de bode wacht ik het paar op. De bode strak in het pak, ik in mijn ambtsgewaad, door mezelf vaak mijn trouwjurk genoemd. Uit een schitterende limousine stapt de bruidegom. Keurig in het pak, duidelijk een maatpak. Hij loopt om de auto en doet de deur open voor zijn bruid. Een plaatje! Een mooie witte japon met kant en tule, heel veel tule. Samen lopen ze trappen op, kijken nog om en poseren voor de fotograaf. In de hal wachten ze tot al hun gasten zitten. Daarna gaat de bruidegom naar binnen om daar zijn bruid vooraan op te wachten. En ik zie het direct: van dat hele stoere is maar weinig over. Hij oogt nerveus en onzeker.

Op dat moment klinkt er muziek en komt zijn bruid aan de arm van haar vader binnen. We horen Bruno Mars met Marry You. Het prachtige plaatje. De liefde van zijn leven in die prachtige japon in combinatie met de muziek mist niet zijn uitwerking op de bruidegom. Zijn onderlip begint te trillen en er komen dikke tranen, hele dikke tranen. Hij moet zo erg huilen dat zijn moeder met zakdoekjes aankomt. En dan wordt het voor de aanwezigen heel ontroerend. Die stoere bruidegom, snikkend in de armen van zijn moeder.

Het werd een prachtige ceremonie. Regelmatig snikte de bruid, regelmatig waren er tranen bij de bruidegom. Natuurlijk zeiden ze allebei ''ja''.

Weken later kreeg ik foto’s opgestuurd. Het was ontroerend om te zien dat deze stoere, sportieve man gewoon zijn emoties liet zien. Je hoeft je niet groot te houden, dat bewees hij.  

Zo zie je: je kunt iemand niet op zijn uiterlijk beoordelen. Zodra het over gevoelens gaat. Je je hart laat spreken, ook al ben je nog zo stoer, dan zijn emoties moeilijk te beheersen en dat hoeft ook niet altijd.

Het is inmiddels meer dan anderhalf jaar geleden. Inmiddels heeft het stel een prachtige dochter. Ik kreeg een foto opgestuurd. Die stoere kerel met dat kleine prinsesje, ontroerend mooi.

René Toonen (1962) is trouwambtenaar en voorzitter van het 4 mei-comité in Barendrecht. Regelmatig schrijft hij in zijn columns over wat hem opvalt in en buiten Barendrecht.