Requiem, een muziekstuk voor iemand die dood is in de katholieke kerk. Een eerbetoon. 

Maar dat ga ik niet doen. 

En misschien ook wel. Ik ga het op z’n Rotterdams doen. Abu is niet meer. Niet meer de burgervader die het allemaal beter wist. Een burgervader die de strakke lijnen vast hield. En die geen tegenspraak accepteerde over de handhaving van de orde.

Een burgervader die ik zag aanschuiven, buiten elke orde, bij de insprekers bij Feyenoordcity. Intimiderend. Maar nutteloos. Gewoon even het spreadsheet over de inkomsten lezen.

Hoek van Holland. De rellen. Het begin van het einde van het feest Rotterdam. Te laat, en daarna angstig voor ieder gevolg. Daarom Rotterdam op slot.

Vijgen en thee. 

Geen gekke dingen ‘on mine watch’. En dat heeft Rotterdam geweten. Je wil was in beton gegoten.

Maar ik hou van je. Al geloof je dat niet. Ik zie nog steeds je witte breitrui van de Hema als verslaggever bij Veronica. Later genoot ik van je verhaal over je ouders in de auto naar Marokko. En de gesprekken die je had met je vader.

Je bent in jezelf gaan geloven. Maar de momenten met je vader maken wie je bent.

En voor mij. Ik denk hemelsbreed heel anders en ik leef heel anders. Ik herinner mij maar één ding.

Was ooit striptekenaar. Fan van het tijdschrift MAD, kom daar nog maar om in tijden van Woke. Ik neem je mee naar het plein 1940. Zadkine.

‘Je suis Charlie.’ 

De laatste tijd vergeten. Maar voor eeuwig ben ik je daarvoor dankbaar.

Abu het ga je goed.