Ik zeg het zoals het is: ik ben nooit een liefhebber van vuurwerk geweest. Die harde, onverwachte knallen vlak naast je… ik vind het eerder angstaanjagend dan feestelijk. En de jongens die vuurwerk gooien naar mensen, hulpverleners, brievenbussen en vuilnisbakken? Dat is geen traditie. Dat is misdadig gedrag met levensgevaarlijk schietmateriaal.

De schade aan mensen, dieren en spullen loopt ieder jaar in de miljoenen. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest van het vieren van een nieuw jaar?

Tegelijkertijd hou ik wel van tradities. Van dat magische moment waarop je samen het oude jaar wegknalt en het nieuwe verwelkomt. Dat ene ogenblik waarin een hele stad even haar adem inhoudt. Dat raakt me, elk jaar weer. En precies daarom steunde ik het vuurwerkverbod: omdat het ons beschermt en omdat er een prachtig alternatief is, één groots, veilig, nationaal vuurwerk. Een feest voor iedereen, zonder de chaos en de kaalslag van particulier vuurwerk.

Maar dan moet het college wel leveren wat ze belooft. En daar gaat het in Rotterdam al jaren mis. We zouden vuurwerkshows per wijk krijgen. Mooie woorden, nooit waargemaakt. De bestaande shows verdwenen een voor een. En precies op het moment dat er eindelijk een landelijk vuurwerkverbod komt (breed gesteund door de raad), besluit het college ook het Nationale Vuurwerk bij de Erasmusbrug weg te bezuinigen.

Laat het even tot u doordringen: het enige feestelijke, verbindende alternatief dat we nog hadden, zorgvuldig opgebouwd, jarenlang beloofd, wordt door dit college in één pennenstreek geschrapt.

En het meest frustrerende? Het was totaal niet nodig. Er was geld genoeg. Maar het college koos voor gratis parkeren op feestdagen, alleen in de ochtend. Een cadeau zo zinloos dat zelfs de strik eraf valt voordat je het uitpakt. En vervolgens moest het Nationale Vuurwerk worden ‘gered’ via crowdfunding. Crowdfunding! Alsof de inwoner eerst een klap in het gezicht krijgt en daarna wordt gevraagd zelf ook nog even de pleister te betalen.

Het college was doof voor de raad. Doof voor hulpverleners. Doof voor inwoners. Doof voor heel Nederland dat elk jaar massaal naar de show kijkt. Drie jaar lang zijn starheid en stugheid het handelsmerk geweest, maar dit was de overtreffende trap. Starheid als bestuursstijl. Het is een vak, maar niet eentje waar je trots op moet zijn.

Maar dit keer onderschatten ze de Rotterdammer. Dit keer hadden ze buiten de waard gerekend. Nederland pikte het niet. Rotterdammers pikten het al helemaal niet. Dag na dag werd het landelijk nieuws. Het werd pijnlijk duidelijk dat dit college totaal geen gevoel heeft voor maatschappelijke verhoudingen of politieke realiteit. Soms vraag je je af: wonen ze eigenlijk wel in dezelfde stad als wij?

En vijf voor twaalf begon zelfs de coalitie in te zien dat dit politieke zelfmoord is, zeker met verkiezingen voor de deur. Waar de oppositie al maanden zegt: “Houd dat Nationale Vuurwerk overeind,” draaide uiteindelijk ook de coalitie bij.

Het college blijft star, maar de raad heeft unaniem gedaan wat nodig is: het vuurwerk alsnog mogelijk maken. De manier waarop verdient geen schoonheidsprijs, en over de vraag wie uiteindelijk moet betalen is het laatste woord zeker nog niet gezegd. En het Rijk? Dat blijft tot nu toe opvallend stil. Zij mogen zich óók aangesproken voelen: een nationaal symbool mag best door het Rijk financieel worden gesteund. Het simpelweg afschuiven op de gemeente is ronduit banaal.

Dankzij die gezamenlijke inzet van oppositie en coalitie kunnen Rotterdammers en heel Nederland dit jaar opnieuw genieten van het Nationaal Vuurwerk op de Erasmusbrug. Een prachtig, verbindend moment voor iedereen. Een viering die méér oplevert dan ze kost, aan emotie, saamhorigheid en vooral veiligheid.

En daarmee wordt nóg duidelijker dat dit college faalt. Al drie jaar lang op talloze onderwerpen die onze samenleving raken. Maar het vuurwerkdossier maakt het voor iedereen zichtbaar: Rotterdam verdient beter. Rotterdam verdient een bestuur met gevoel voor mensen, voor traditie, voor veiligheid, voor redelijkheid. Een college dat niet alleen regels uitvoert, maar ook hart heeft voor de stad.

Gelukkig komen er verkiezingen aan in maart 2026.

En geloof me: de stad is er klaar voor.

En alvast een heel gelukkig nieuwjaar.

- Ellen Verkoelen is fractievoorzitter van de Jongere Ouderen Unie