De totstandkoming van het nieuwe afvalbeleid verdiende al niet de schoonheidsprijs, maar ook de uitvoering blijkt inmiddels een fiasco. Sinds de jaarwisseling gaan de ondergrondse afvalcontainers niet open. Pasjes werken niet. Inwoners zitten met volle zakken huisvuil thuis. Napels aan de Maas. Alleen zonder de maffia.

Inmiddels begint ook de optimist zich te irriteren. En het draagvlak voorafgaand aan de invoering was al beperkt. Kenmerkend voor de gang van zaken is het gebrek aan regie en de uiterst belabberde communicatie. Fout wordt op fout gestapeld. Het doet denken aan het geklungel bij de Belastingdienst.

Bij de planvorming ging het direct mis. Van de ‘dialoog als rode draad’ die CDA, SGP/CU, VVD, D66, GroenLinks en PvdA in 2018 afspraken kwam niets terecht. Dit afvalbeleid heeft verstrekkende consequenties. Voor het straatbeeld. Het raakt ieders persoonlijke leefomgeving. En toch is het er in recordtempo doorheen gejaagd. Zonder inwoners goed te betrekken. Met een minimale meerderheid in de gemeenteraad: 15 stemmen voor, 14 tegen. Duizenden bewoners tekenden daarop een petitie. Dat werd genegeerd. Zeven inloopavonden volgden. Met honderden bezoekers. Onbegrip en ontevredenheid heersten. Zo vernamen enkele inwoners die avond pas dat ze een verzamelplek voor de deur kregen.

Men ging in vol tempo door. Problemen volgden. GFT-containers bleken met een bankpas te openen. Pasjes zijn niet of laat verstuurd. Ons afval wordt sinds kort naar Heerenveen gebracht voor verwerking. Maar de gemeente heeft een rechtszaak aan de broek, vanwege de wijze van aanbesteding. Barendrechters ontvingen pasjes voor Ridderkerk. Pasjes geven alleen toegang tot de dichtstbijzijnde container, maar die is regelmatig vol. Het ophaalschema klopte niet. Ondergrondse papiercontainers puilen uit. Op de gemeentewerf is het fors drukker. Als klap op de vuurpijl gaan de ondergrondse containers al dagen niet open. Onder stoom en kokend water moest 1 januari een nieuwe pasjessysteem live, dus ging zorgvuldig testen overboord.

Een inwoner merkte onlangs terecht op dat als in het bedrijfsleven zoveel mis gaat, maatregelen volgen. In de politiek ook wel. Staatssecretaris Snel, een aimabel man, kreeg aan het begin van de toeslagenaffaire bij de Belastingdienst nog het voordeel van de twijfel. Hij verspeelde dat echter toen in het vervolgtraject weer fout op fout werd gestapeld. Hij bleek niet langer geloofwaardig om het tij positief te keren. Staatssecretaris Snel nam, zoals dat gebruikelijk is, zijn politieke verantwoordelijkheid voor alles wat mis was gegaan.

Wethouder Schaap is ook een aimabel man. Maar zijn aanpak, beleid en het foutenfestival in de uitvoering hebben hem vereenzelvigd met falend Barendrechts afvalbeleid. Het zou in het belang van de geloofwaardigheid van het Barendrechtse gemeentebestuur daarom beter zijn, wanneer een wethouder daarvoor de politieke verantwoordelijkheid neemt.