Bij de presentatie van zijn partij heeft Pieter Omtzigt verklaart LPF- en FVD-toestanden te willen voorkomen: hij wil niet te groot beginnen. Een niet erg verstandige uitspraak, omdat je van de fouten van een ander kan leren.

Leiderschap

Het grappige is dat ik beide genoemde partijen ken en van beide lid ben geweest. Over de LPF weet ik meer dan over het FVD, dus ik begin met de laatste.  

Het is duidelijk dat Baudet de weelde en de verantwoordelijkheid niet aankon. Plotseling de grootste van ons land en zijn uil van Minerva landde vleugellam in een boreaal moeras van verkeerde adviseurs, eigenbelangen en tomeloze ambities. Om orde op zaken te stellen en zich als evenwichtig leider te presenteren zocht hij ruzie met de verkeerde mensen en verliet zijn belangrijke positie om twee dagen later weer terug te keren, waarschijnlijk geïnspireerd door Heintje Davids en de wetenschap dat banen van € 120.000,- per jaar niet voor het oprapen liggen. Daarna zocht hij hernieuwd vertrouwen en electorale steun in de a-wetenschappelijke antivaccinatiegroep. Zoiets zie ik Pieter Omtzigt niet doen.

Kandidatenlijst

De LPF is destijds in nood geboren. Pim moest binnen een maand een geschikte kandidatenlijst samenstellen en die tijd bleek achteraf veel te kort. Hij liet zich adviseren door drie vrienden Albert de Booy, John Dost en Alex Warmerdam, die geen van allen ervaring in de politiek hadden. De fractiekamer van Leefbaar Rotterdam was de plek waar Pim regelmatig zijn nood klaagde en een beetje tot rust kwam. Zijn probleem bleek de grote toeloop van onervaren en ambitieuze kandidaten. Eén keer verzuchtte hij : “Hoe heb jij het in hemelsnaam gedaan?” Ik liet dat maar zo; ik wist dat de problemen bij ons ook niet lang op zich zouden laten wachten.

Op een middag zat hij met een voorlopige kandidatenlijst aan de fractietafel en nam die met me door. De kwalificaties “revanchist”, “drinkenbroer” en “warhoofd” gingen over de tafel. “Je begrijpt, dat ik met zo’n samengestelde lijst zelf in de fractie moet blijven”, concludeerde hij. 

Onvergelijkbaar

Pim kreeg helaas postuum volkomen gelijk, maar juist daarom mag Pieter Omtzigt zijn eventuele probleem niet met de LPF-situatie vergelijken, omdat die uniek was. Als Pim niet door dat schorem was vermoord zou de LPF-fractie met al haar gebreken onder zijn leiding bijeengebleven zijn. Pieter blijft sowieso in de Tweede Kamer, dus leiding is geen probleem. 

Stemmen weigeren?

Pieter wil niet te groot worden en ik vraag me af of dat mogelijk is. Hoe moet dat in de praktijk? Slechts twintig kandidaten op de lijst? Alleen de stemmen van de ochtend mee laten tellen? Voor de verkiezingen expres een weifelende houding aannemen? In sommige kieskringen niet mee doen? Alle agrariërs adviseren toch maar op BBB te stemmen? Bij het eerste de beste debat vloeken en schuttingwoorden gebruiken? Kortom, het klinkt leuk en bescheiden, maar is in de praktijk niet te verwezenlijken. De kiezers laten zich niet dwingen.

Regels vastleggen

Pieter moet voor zoveel mogelijk zetels gaan en zich voorbereiden op een derde van de stemmen. Daarna moet hij al naar gelang de grootte van de komende fractie één of meer mental-coaches nemen, die de fractie gaat begeleiden. Alle nieuwe Tweede Kamerleden krijgen een cursus in omgang met de media, omdat die voor een groot deel achter de bestaande machten staan en onervaren politici graag vierendelen. Daarnaast moeten sommige omgangsregels worden vastgelegd en ondertekend. Alle juristen zeggen dat het verlaten van de fractie met behoud van zetel niet te bestrijden is, maar ze hebben er nog nooit een formulier voor laten ondertekenen. Wie wenst zo’n juridisch gevecht en plein public uit te vechten? Tekenen dus dat je in je fractie blijft en als je weg wil je zetel inlevert.

Dus Pieter niet te bescheiden: ga er voor 100% voor.