Democratie voor ouderen is er alleen nog in je eigen stad

10 February 2022, 08:48 uur
Columns
mainImage

Honderd woorden en niks gezegd. Nog eens honderd woorden erbij uit een vermoeiende mond. Nog steeds niks. Zelfs niet een pietepeuterig zinnetje, zodat we begrijpen waar het omgaat. Om duidelijkheid. Want dat is het toch wel het minste wat we van de overheid mogen verwachten: dat we het begrijpen.

Nee dus. Men ontwijkt, draait, zucht en de handigste politici pareren het moeilijke onderwerp naar het terrein waarop ze wel thuis zijn. Dat is de politiek. Erger nog: het is haar dienstbetoon. 

Ik kijk sinds een half jaar naar de raadsvergaderingen van Rotterdam. Ik kijk omdat de stad me boeit en wil weten wie daaraan leiding geven. Ook hoe. En of die leiding gewetensvol is. Dus recht uit het hart. Laat ik het ingetogen zeggen: er zitten wel héél véél toneelspelers tussen.

Ik kijk en luister. En ik hoor altijd dezelfde woorden, of zinnen. Bijvoorbeeld: daar moeten we lering uittrekken. Of: we zijn er naar aan het kijken. Nog één: er worden stappen gezet. Allemaal zinnetjes die neerkomen op: niks. Helemaal niks. In Old Dutch zou de ouwe hap van de captains of industry, dus de jongens die de haven groot maakten, die zouden zich er een ongeluk aan ergeren. Van ’s morgens 10.00 uur tot tegen middernacht debatteren om tenslotte niet te stemmen vanuit je hart, maar vanuit een bij basis afgesproken discipline. Weg eerlijkheid. Weg creativiteit. Eigenlijk zou je een stad zo niet mogen managen.    

Die oude havenjongens waren sneller. Misschien hun zonen ook. In elk geval duidelijker. Rotterdamser. Motto: zeggen waarop het staat. Zonder al die poppenkast en die honderd moties, waarvan 90% aan het eind van de avond door de papierversnipperaar gaat. Zonde van de tijd.  

Trendy zijn trouwens ook woorden als: diep geraakt, gekwetst en onacceptabel. Maar daarna nog steeds niks doen. Of: Ik ben oprecht boos, terwijl iedereen ziet en hoort dat het komedie is. Je kijkt zo’n dag en je telt de dooddoeners en aaneengeregen ambtenarentaal. De verborgen taal. De taal waarvan de burger denkt: wat bedoelt ie? Kortom: de ver-van-ons-bed-show. Jammer. Want ik blijf van mening: je kan niet duidelijk genoeg zijn. Vooral aan de basis van de democratie en die begint in je eigen stad. Daarom ook mijn beslissing om lijstduwer voor 50PLUS Rotterdam te worden. Landelijk zou ik die kandidatuur hebben afgeslagen, want daar heeft democratie nauwelijks nog enige betekenis. Voor ouderen zeker niet.