Ah de Wal, ader en hartslag van Rotterdam. De 's Gravendijkwal.

Ooit begonnen als een Ramblas van Noord naar de Maas. Lommerrijk, een majestueuze brede boulevard. Bomen, groene terrassen en de grootste stedelijke herenhuizen op de Heemraadssingel na. Een oase om de rijken in de stad te houden. Want die vluchtten toen naar Wassenaar nadat ze hun zakken hadden gevuld met het werk van de havenarbeiders in Rotterdam. Daarom is Middelland neergezet.

Laat ik daar nu net wonen. Al iets van dertig jaar. Heb iets van veertig jaar m’n geld verdiend in Amsterdam. Maar ik ben als een blinde fruitvlieg gevlogen voor het neon van de OQ, Ritz en het Lido in die tijd. Het Place Pigalle van Rotterdam. En dan had je ook nog Snackloket Japie.

Daar wilde ik wel wonen. Was redelijk na de lommerrijke Ramblas van het Noorden. Moest wel direct dubbel glas tegen het lawaai zetten.

Den Haag had ver voor het bombardement beslist dat er een directe snelweg van het Binnenhof naar Antwerpen moest komen. Dwars door Rotterdam, want die stad deed er niet toe. Een snelweg over de Hoekse Waard langs Bergen op Zoom. Direct in het hart van de haven van Antwerpen. Waarom? Nou, wat ook niemand meer weet, Antwerpen was ooit het New York van de westelijke wereld. Een wereldstad. 

En nu wordt het bizar.

Rotterdam wilde het New York van Nederland worden. Dus zesbaans door de stad heen. In ruil voor een Maastunnel. Rotterdam vond het best. Zoveel auto’s waren er niet en men dacht dat alles via de lucht zou gaan. Werkelijk waar. Er was geen plan voor wegen op de grond, wel voor luchtvaart binnen de steden.

Maar goed, Mon Amour, De Wal. Altijd de slagader van Rotterdam.

Ging altijd rondjes rijden met m’n ome Arie door de Tunnel en terug. Met boven de honderd op de meter. Dat kon en mocht. Toen waren er niet zoveel auto’s.

Nu was ome Arie opgepakt voor streetraces. En ik zat op de achterbank van de Opel. Opel? Was een automerk.

Maar terug naar de hartslag. Was ooit de gebraden haan in de Amsterdamse media. Maar ja. Had wat voetsporen bij Sjaan, Heavy, Dizzy, Tudor, Full Moon en snackloket Japie. Naast dat ik in Amsterdam Luxembourg, Molenpad, Finch.. kwam. Soms wist ik niet meer of ik op de Haarlemmerdijk liep of op de Binnenweg. 

Maar de Wal was er altijd.

Onwrikbaar met een teringherrie. Onaangepast. Weer nieuwe kansloze tenten. Heb wat nachten doorgebracht. Laat ik zeggen meer dan PvdA en GL. Die moesten vroeg naar bed want morgen weer een demonstratie. Met het nieuwe Rotterdam. Met vechtpartijen tussen laffe mensen en dappere die geen centimeter wilde opgeven. 

Dat is de Wal. Levensader. Ik zit nu regelmatig op de hoek bij Hensepeter. Waar volgens mij ooit de beste volkse Nederlandse film ooit is bedacht. De Marathon. Ik mijmer over mijn Wal. Teringherrie, foute horeca, hoeren, schrijvers, losers, blikjesjuweliers, kinderen die lol hebben, mijn dochters die er zijn opgegroeid, te harde uitlaten, gasten op een te klein brommertje. En nu zie ik De coffecompagnie. Met nog steeds dezelfde teringherrie.

Daar mag wel iets aan gebeuren. Parijs, New York, ach de auto moet het centrum uit en is niet meer het vervoersmiddel wat het ooit was. En geloof me. Ik smolt bij een lage Citroen. Heb wat auto’s gehad. 

Net zoals mijn favoriete redacteur van de Panorama. Kwam altijd langs met een Amerikaan. Geweldig.

Laat onverlet dat Leefbaar lang geleden met Ronald Schneider ooit het ondertunnelingsplan aanprijsde met de uitspraak: ‘dit is echt een heel goed plan’

Profetisch.

Verkeer onder de grond. Lommerrijke boulevards er bovenop. Van Blijdorp tot aan het Vaanplein.

Wie durft?