Gisteren pakte ik de Havenloods en zag dat in een artikel over de Rotterdamse ombudsman Marianne van den Anker “vergeten“ werd te zeggen van welke partij ze wethouder is geweest*. Ook werd vermeld dat net benoemde wethouder Gerben Vreugdenhil van Leefbaar Rotterdam de politiek om medische redenen moest verlaten. Ze hadden niet de moeite genomen zijn voornaam te verifiëren, want ze noemde hem Simon!
Als ik vroeger aan mijn leerlingen vroeg: “Wie leest de krant?” ging bij de hele klas de hand omhoog. Navraag leerde dat 50% alleen de Havenloods las.
Wij hebben als Leefbaar Rotterdam veel te danken aan dat blad, al was de redactie daar absoluut niet blij mee.
Mijn toenmalige collega Aart-Jan Pronk was naast docent biologie ook parttime medewerker bij de Havenloods. In die laatste hoedanigheid schreef hij een stukje dat nu nog ingelijst in mijn werkkamer hangt. De kop luidt: Docent claimt naam Leefbaar Rotterdam. In dat stuk staat dat voor onze nieuwe partij de veiligheid op nummer één, twee en drie staat. Ook laat ik mijn sympathie voor Pim Fortuyn en zijn opvattingen blijken. Enkele Rotterdammers, waarvan sommigen nu nog bekenden zijn in de politiek, gaven naar aanleiding van dat stukje te kennen mij te willen helpen en zo ging het balletje rollen. Het spreekwoordelijke sneeuwbaleffect.
Wethouders boos
Aart-Jan (nog steeds mee bevriend) werd enkele dagen later door de redactie ontboden, die hem vertelde absoluut niet tevreden te zijn met zijn stukje dat hun censurerend oog was ontglipt. Het was wel opgevallen bij maar liefst drie wethouders van een bepaalde partij. Een partij die al decennia de lakens uitdeelde en geen enkele concurrentie tolereerde. Zowel de PvdA-wethouders Simons, Kombrink en Kuyper hadden via hun voorlichters laten weten, dat ze absoluut niet gediend waren van dergelijke stukjes en dat het ééns maar nooit meer was. Op zijn beurt kreeg mijn collega Pronk te horen van zijn redactie, dat hij voortaan alleen nog maar niet-politieke stukjes mocht schrijven. Vanaf dat moment moest hij zelfs zijn stukjes over flora en fauna in onze stad, ter goedkeuring aan de Havenloodsredactie voorleggen.
Om het “kwaad” toch nog enigszins te herstellen besloot men van af dat moment alleen negatieve aandacht aan Leefbaar Rotterdam te schenken. Uit overtuiging en ook omdat de gemeente de grootste adverteerder was; dat had men terloops fijntjes laten doorschemeren.
In de vier jaar die volgden en waarin Leefbaar Rotterdam het voor het vertellen had, bleven die advertenties gewoon komen, omdat De Havenloods het meest gelezen blad was. Onze - later landelijk geprezen** - verdiensten werden desondanks amper vermeld. Hun opvallende verslaggeefster op de perstribune van de raad was kind aan huis in een bepaalde fractiekamer (niet de onze) en keurde me jaren geen blik waardig. Als ze toch een keer echt niet om me heen kon en iets moest vragen, deed ze dat met bijna fysieke walging.
Bekendste politici van Rotterdam
Na de verkiezingen van 2006 werden we in de oppositie gedrongen en kijk, voor de redactie van De Havenloods, werden onze naadloos door het nieuwe college overgenomen punten, ineens belangrijk en geprezen.
Ook werd voortdurend de loftrompet gestoken over de toenmalige fractievoorzitter Peter van Heemst. Die was zó overtuigd van zijn populariteit onder de Rotterdammers dat hij de redactie van de Havenloods zover kreeg een onderzoek naar de bekendheid van Rotterdamse politici te laten houden. Op de voorpagina werd de mening van de lezers gevraagd. Toen na vijf weken nog steeds geen uitslag kwam, begon ik een rat te ruiken. Via het fractiekantoor en onze site vroeg ik herhaaldelijk om de uitslag.
Die verscheen twee weken later onopvallend in een minuscuul stukje op pagina zes. Nummer 1. Marco Pastors. Nummer 2. Ondergetekende en nummer 3. Dries Mosch.
Ik heb dus nooit een traan gelaten over de teloorgang van de Havenloods.
* De haat bij links zit zo diep, dat bij de stemming voor de benoeming van de Ombudsman – normaal een hamerstuk – elf raadsleden tegen stemden.